W dwugodzinnej adaptacji scenicznej sztandarowej powieści polskiego pozytywizmu znalazły się najważniejsze wątki związane z postacią głównych bohaterów: Stanisława Wokulskiego i Ignacego Rzeckiego. Artyści w dynamiczny sposób oddali rozdarcie wewnętrzne i alienację pozytywisty o duszy romantyka, czyli Wokulskiego oraz gorzkie refleksje filozoficzne starego subiekta. W niebanalny sposób wykreowano postać doktora Szumana. Sentymentalny nieco klimat nieistniejącego już świata wieku pary i elektryczności oddały z drobiazgową dbałością dobrane kostiumy z epoki i elementy scenografii, która w jednej chwili zmieniała się z przestrzeni sklepu galanteryjnego w salon arystokracji warszawskiej czy laboratorium ekscentrycznego geniusza, a nawet w stację kolei warszawsko-wiedeńskiej. Szkoda, że na potrzeby inscenizacji musiano zrezygnować z barwnych pomysłów studentów czy ożywczego konfliktu temperamentnej baronowej Krzeszowskiej z mężem utracjuszem. Na scenie nie pojawiła się także pani Stawska z uroczą córeczką.

Mimo podyktowanych koniecznością inscenizacji scenicznej skrótów fabularnych i rezygnacji z wątków pobocznych "Lalka", jaką zaproponowali nam artyści z Krakowa, pozwoliła ugruntować wiedzę zdobytą w trakcie lektury i jej omówienia na lekcjach języka polskiego oraz przybliżyła wymowę powieści "z wielkich pytań epoki".