Adwentowy Dzień Skupienia dla Nauczycieli w „Mechaniku”
czyli różnica między przystawką a daniem głównym…

Przychodzi człowiek do lekarza – Co panu jest? – A tam, trochę boli tu i tam, ale właściwie to nic mi nie jest, wiadomo, latka lecą! – To jak mam pana leczyć?
Przychodzi człowiek do spowiedzi – Czym synu zgrzeszyłeś? – A tam, coś tam było, ale rzadko, właściwie to niechcący, wie ksiądz, jak to jest, życie takie ciężkie… Jak Chrystus ma uleczyć duszę człowieka, który się przed Nim zamyka? Sakrament Pokuty ma potężną moc uzdrawiającą, ale tylko wtedy, gdy stojący przed Jezusem człowiek jest szczery do bólu, do łez. Jezus jest jedyną Osobą, która nikogo nie wyśmieje, nie potępi, ale niecierpliwie czeka, żeby pomóc, chce podać rękę, przytulić, przebaczyć i naprawić to co złe.
I takiego wspaniałego Lekarza mamy tuż obok, na wyciągnięcie ręki. Czasem szukamy jakichś egzotycznych metod duchowości, charyzmatycznych uzdrowicieli, potrafimy daleko wędrować w poszukiwaniu sensu życia i wiary. A taki sam Jezus czeka na nas w najbliższym niepozornym kościółku. Zdarzyło się, że w sanktuarium znanym z cudownych uzdrowień zapytano siostry, jak one to robią, że tu się tyle dzieje? Odpowiedziały – My tu tylko parzymy herbatę, to Jezus uzdrawia.
Najważniejsze są najprostsze rzeczy: szczera spowiedź, Komunia Św., codzienna modlitwa, niedzielna Msza Św. ze swoją intencją. Wiara to nie pobożne gesty, ale relacja z Osobą. Grzech to nie przekroczenie przykazania, ale zdrada miłości.

Takie to sprawy rozważali nauczyciele zgromadzeni licznie podczas Adwentowego Dnia Skupienia 15 grudnia 2012, prowadzonego bardzo ciekawie przez ks. Łukasza Burcharda. Na zakończenie Dnia łamano się opłatkiem, a salezjański „Mikołaj” przyniósł w prezencie książki.
A co z tytułową przystawką? A, właśnie. Wiara jest tym światłem, które pozwala odróżnić, że nasze życie na ziemi to tylko „przystawka” przed „daniem głównym” – Życiem Wiecznym. A jakże często próbujemy zaspokoić głód duszy wyłącznie tą drobną przekąską…