Najpierw żołnierskim krokiem i z pieśnią na ustach do sali gimnastycznej wmaszerowała piechota. "Maszerują chłopcy, maszerują, karabiny błyszczą, szary strój, a przed nimi drzewa salutują, bo za naszą Polskę idą w bój."
Mama żegnała się z synem, śpiewając smutną piosnkę "Wojenko, wojenko! Cóżeś ty za pani? Że za tobą idą, że za tobą idą chłopcy malowani". Dla niej to było bolesne doznanie i taka była też melodia, smutna i rzewna. Dziewczyna rozstawała się z chłopakiem przy dźwiękach pieśni" Rozkwitały pąki białych róż... Wróć Jasieńku, z tej wojenki wróć! Wróć ucałuj jak za dawnych lat dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat”.To wręcz niepojęte,ale nawet kobiety zazdrościły mężczyznom, że mogą walczyć o niepodległość. Mogliśmy zobaczyć i usłyszeć, że to nie były łatwe rozstania. Żołnierze snuli wspomnienia przy ognisku. Mogli wtedy porozmawiać o swoim losie i o wojennej tułaczce. Te lepsze chwile wojenki uczniowie przedstawili, tańcząc i śpiewając piosenki: "Przybyli ułani" i "Ułani, ułani". Przecież nawet w najgorszych czasach ludzie pragnęli choć trochę się pośmiać, potańczyć.
Stary wiarus rozmyślał nad listem od swej ukochanej córeczki. Wtedy wielu słuchaczom łzy stanęły w oczach. Wszystkich wzruszyły słowa małej dziewczynki bardzo tęskniącej za ojcem.
W końcu wojna się skończyła, a Polska odzyskała niepodległość. I to przede wszystkim zaakcentowaliśmy w przedstawieniu. Uczniowie uczcili ten moment pieśnią " Boże coś Polskę".
Myślę, że po obejrzeniu inscenizacji zrozumieliśmy lepiej polską historię. Mali aktorzy chcieli, aby tak właśnie się stało.Z dumą recytowali podniosłe słowa:
"Nie zginęła! Zmartwychwstała! Mimo srogich burz.
Wstała wielka i wspaniała w blasku jasnych zórz.
Spadły pęta i kajdany.
Pierzchnął zdrady wróg.
Czas wolności znów nam dany.
Wrócił nam ją Bóg.
Nasze pułki te sokole
I nasz Biały Ptak."