Jestem dziadkiem, starym człowiekiem. Rzadko kto się do mnie odezwie, każdy patrzy na mnie z litością. Nie mam już tak ostrych zmysłów, dokuczają mi choroby. Nie jestem nigdzie potrzebny, więc siadam w fotelu i przeżywam całe życie od nowa, odkąd pamiętam - aż do teraz. Przypominam sobie dawne historie, a wszystko to jakby przepływa przed moimi oczyma, jak szybko puszczony film. Jeszcze raz odczuwam wszystkie radości i jeszcze raz czerwienię się przy wstydliwych momentach. Cała starość to kino z darmowymi biletami, bo młodsi nie rozumieją, że ja też jestem jeszcze człowiekiem, a nie duchem przechadzającym się po ulicach.